MIG/MAG

Spawanie półautomatyczne MIG (metal inert gas) i MAG (metal active gas) to metody najczęściej stosowane w procesach spawalniczych. Wysoka wydajność spawania, poprawa środowiska pracy spawacza oraz łatwość automatyzacji to główne źródła popularności tych procesów.

W metodzie MIG/MAG łuk jarzy się pomiędzy materiałem rodzimym a drutem spawalniczym automatycznie podawanym przez podajnik drutu. Przestrzeń łukowa i spawany materiał są osłaniane gazem obojętnym (MIG) lub aktywnym (MAG), dobranym odpowiednio do rodzaju spawanego metalu. Gazem obojętnym jest argon, natomiast dla polepszenia wtopienia i zwiększenia prędkości spawania można zastosować obojętny chemicznie hel, jako jednorodny gaz, bądź jako składnik mieszanin spawalniczych. Argon jest głównym składnikiem większości gazów osłonowych do spawania metodą MAG. W związku z dużą niestabilnością łuku przy zastosowaniu samego argonu dodawany jest składnik utleniający - dwutlenek węgla, tlen lub kombinacja obu tych gazów. Dla ograniczenia wielkości i ilości odprysków oraz ze względu na niższe prędkości spawania, gorsze własności mechaniczne, powstawanie większych ilości pyłów i dymów, a także na ograniczenia w wyborze sposobu przenoszenia metalu w łuku, coraz rzadziej stosowany jest dwutlenek węgla jako gaz osłonowy do metody MAG.

Dla uzyskania dużych prędkości spawania, przy zachowaniu wymaganych własności złącza, stosuje się specjalnie dobrane dwu- lub wieloskładnikowe osłonowe mieszaniny gazowe.

Mając na uwadze, że zwiększona prędkość spawania przekłada się na ograniczenie kosztów procesu oferujemy wdrożenie metody szybkiego spawania RAPID PROCESSING. Korzyści z zastosowania tej metody najlepiej uwidaczniają się w spawaniu zmechanizowanym i zrobotyzowanym, możliwe są także w spawaniu ręcznym.

Do ochrony grani spoiny przed wpływem otaczającego powietrza, w wielu przypadkach konieczne jest stosowani gazów formujących.Jako jedyni spośród obecnych na polskim rynku firm branży gazowej oferujemy konsultacje oraz szkolenia indywidualnie dostosowane do potrzeb klienta i przeprowadzane w jego warunkach produkcyjnych. Służą one uzyskaniu lub poszerzeniu wiedzy z zakresu technologii spawalniczych, prowadzą do poprawy wydajności i ekonomiki procesów spawalniczych oraz bezpiecznego posługiwania się gazami. Program szkoleń obejmuje także zdobycie umiejętności praktycznych w różnych technikach spawalniczych.


 




TIG

Spawanie TIG (tungsten inert gas) jest metodą pozwalającą na uzyskiwanie najwyższej jakości spoin w stalach niestopowych i niskostopowych, stalach nierdzewnych i innych stalach wysokostopowych oraz w takich materiałach jak aluminium, miedź, tytan i ich stopach, a także w stopach niklu.

 

W metodzie TIG łuk jarzy się pomiędzy materiałem rodzimym a nietopliwą elektrodą wolframową. Ta metoda wykorzystywana jest do spawania zarówno z podawanym ręcznie materiałem dodatkowym jak i bez niego. Przestrzeń łukowa i spawany materiał są osłaniane gazem obojętnym dobranym odpowiednio do rodzaju spawanego metalu. Najczęściej stosowanym gazem obojętnym jest argon. Dla polepszenia kształtu spoiny i zwiększenia prędkości spawania w wielu przypadkach możliwe jest zastosowanie obojętnego chemicznie helu jako składnika mieszanin spawalniczych lub niekiedy jako jednorodnego gazu.

 

Minimalny dodatek tlenku azotu (NO) jaki występuje w gazie MISON^® ma działanie stabilizujące na łuk elektryczny i jest gazem osłonowym stosowanym do wszystkich grup materiałowych w metodzie TIG. Ponadto redukuje emisję ozonu w strefie oddychania spawacza.
W przypadku spawania stali austenitycznych, superaustenitycznych oraz stopów niklu stosuje się dodatek wodoru, a przy spawaniu metodą TIG bez materiału dodatkowego stali superaustenitycznych i superduplex dodaje się niewielką ilość azotu.

Do ochrony grani spoiny przed wpływem otaczającego powietrza w wielu przypadkach konieczne jest stosowanie gazów formujących.

W celu poprawy wydajności procesu spawania, metodę TIG można łatwo zautomatyzować przy spawaniu płaskich elementów oraz doczołowych połączeń rurowych (spawanie orbitalne).

 

MMA (elektryczna)

W metodzie tej łuk elektryczny tworzy się pomiędzy topliwą elektrodą otuloną i materiałem spawanym. W wyniku palenia się łuku następuje stapianie elektrody i brzegów łączonego materiału. Po stopieniu następuje wzajemne wymieszanie się materiału łączonego z materiałem elektrody a po zakrzepnięciu tworzy się nierozłączne połączenie. Elektroda wykonana jest z tego samego materiału, co materiał łączony. Może posiadać otulinę zasadową, rutylową bądź celulozową, która podczas spawania tworzy wokół łuku atmosferę ochronną oraz żużel wokół zakrzepniętego materiału.

PLAZMOWA

Do wytworzenia plazmy czyli zjonizowanego gazu wymagane jest nagrzanie go do dostatecznie wysokiej temperatury. Podobnie jak podczas spawania metodą TIG, łuk przy spawaniu plazmowym powstaje pomiędzy nietopliwą elektrodą wolframową a materiałem podstawowym. Temperatury występujące w łuku w metodzie TIG są rzędu 6000 ^oC, a kolumna łuku ma kształt stożka. Natomiast przy spawaniu plazmowym łuk jest ogniskowany dzięki specjalnie zaprojektowanej dyszy chłodzonej wodą. Zaletą takiego rozwiązania poza zawężeniem łuku jest wzrost jego temperatury do około 20000 ^oC. Gaz ten wypływając z dyszy jako zjonizowany strumień o wysokiej temperaturze niesie olbrzymią energię, która jest niezbędna do spawania “z oczkiem”. Taka technika spawania pozwala w jednym przejściu wykonać spoinę w materiale o grubości od 3 do 15 mm, z bardzo korzystnym zarysem wtopienia i minimalnym odkształceniu po spawaniu. Umożliwia także uzyskiwanie prędkości spawania o 40 – 80% wyższe niż przy metodzie TIG.

Spawanie plazmowe znalazło zastosowanie m.in. przy spawaniu rur. Ale większe rozpowszechnienie zyskała odmiana niskoprądowa jako spawanie mikroplazmowe, szczególnie korzystne przy łączeniu bardzo cienkich blach o grubościach od 0,1 mm.
Gazy stosowane podczas spawania plazmowego spełniają trzy różne zadania:
1. gaz plazmotwórczy – medium do tworzenia plazmy pomiędzy elektrodą a materiałem spawanym, argon lub argon z wodorem dla stali chromowo-niklowych lub argon z helem przy spawaniu metali nieżelaznych (np. aluminium i jego stopów, tytanu i materiałów z miedzi).
2. gaz osłonowy – do ochrony spoiny i strefy wpływu ciepła. Najczęściej stosuje się ten sam gaz plazmotwórczy i osłonowy.
3. gazy formujące – przeznaczone do ochrony grani spoiny oraz strefy bezpośrednio do niej przyległej a dostarczane do tych miejsc przy pomocy specjalnych przyżądów. Do spawania plazmowego jako gaz formujący zwykle stosuje się argon i mieszaninę argonu z wodorem.